Nee, er is absoluut helemaal niets mis met het vmbo. Integendeel. En had de leerkracht op de basisschool hem, ondanks zijn havo/vwo-score op de Cito-toets, naar vmbo-kader gestuurd met de woorden ‘Ik zie zoveel talent voor jou om een mooi vak te leren’, dan was de jonge Karim er mogelijk blij en gemotiveerd naartoe gegaan. Maar nu werd het bericht hem gebracht als: ‘Je bent niet goed genoeg; we hebben lage verwachtingen van jou’, vertelt hij. Het gevolg: een heel laag zelfbeeld en veel woede.

Die raakt Karim pas kwijt als hij op de hbo-opleiding Communicatie & Media wordt toegelaten. ‘Dat veranderde mijn hele leven. Ik werd van de ene op de andere dag van een straatjongen met een grote bek, een serieuze student die netjes sprak, zich keurig kleedde en broodjes gezond en water nam in plaats van pizza met cola.’

‘Ik snap dat het ongeloofwaardig klinkt, maar zo ging het echt. En dat heeft alles te maken met die hoge verwachtingen. Dat is zo belangrijk. Op het hbo werd ik eindelijk serieus genomen en werd er iets van me verwacht. Daar ging ik me naar gedragen.’

‘Ik heb lang gedacht van wel, maar inmiddels weet ik dat het ook de kinderen van Henk en Ingrid overkomt en dat het veel meer te maken heeft met sociaal-economische status. Later heb ik die leerkracht uit groep 8 nog eens opgezocht. Hij zei dat hij me juist wilde behoeden voor uitval en hoopte dat ik zou “opstromen”.’

‘Klopt. Na veel omwegen, heb ik uiteindelijk in drie jaar tijd mijn hbo-diploma gehaald.’

Vervolgens gaat Karim aan de slag bij een Amerikaans bedrijf, waar hij snel carrière maakt. In een net pak met een auto, telefoon en laptop van de zaak, voelt hij zich dé man.

‘Ik kreeg een Marokkaanse jongen op sollicitatiegesprek die op papier de perfecte kandidaat was. Maar hij kwam te laat, was slecht gekleed en slecht voorbereid. Dus ik wees hem de deur. Vervolgens heb ik boos zijn opleiding gebeld hoe ze die jongen zo slecht voorbereid konden laten komen. Tot mijn verrassing werd ik uitgenodigd voor een gesprek en boden ze me een baan aan als docent burgerschap. Zo van: Als je het allemaal zo goed weet, ga het maar doen dan. Ik moest flink inleveren op salaris en arbeidsvoorwaarden, maar ik heb het gedaan – en daar heb ik nooit een moment spijt van gehad. In het klaslokaal kun je echt impact maken. Ik had zelf een docent gemist die in me geloofde en me stimuleerde. Dus ik besloot dat ik zo’n docent wilde zijn. Ik onderschat nooit iemand.’

‘Ik ging op LinkedIn posts maken over wat ik meemaakte in de klas en over mijn visie en missie: kansengelijkheid voor elk kind. Naar aanleiding daarvan werd ik steeds meer gevraagd: voor advies, om te komen spreken, om zitting te nemen in raden van toezicht en besturen. En ik kreeg de kans om boeken te schrijven en televisieprogramma’s te maken. Dat gaat nog steeds door. Ik pak alles aan wat bijdraagt aan mijn missie, maar het pijnlijke is wel dat ik daardoor nu nog maar een halve dag per week voor de klas sta. Dat hoop ik ooit wel weer fulltime te kunnen doen.’

‘Haha, die uitspraak blijft me achtervolgen. Het voelt nu alsof ik in een lift zit en nog niet weet waar de bovenste verdieping is. En ja, misschien is dat wel minister van onderwijs, wie weet. Ik wil impact maken, echt dingen veranderen. En hoe kan dat beter dan als minister van onderwijs?’

‘Mede door een fantastische vrouw, die ook onderwijsprofessional is. En ik werk minstens twaalf uur op een dag. Dat houd ik vol omdat ik heel gedreven en enthousiast ben voor wat ik doe. Ik heb van mijn pijn mijn vuur gemaakt.’