Doekele van Dierenkliniek Dockland in Amsterdam-Noord vindt het het leukst om te zien hoe baasjes met hun dieren omgaan. Vooral als hij daarin iets kan bereiken. Hij leert honden- en katteneigenaren bijvoorbeeld om hun hond of kat niet recht aan te kijken, aan de riem te trekken of hard te praten als ze de deur niet door willen naar de behandelkamer. ‘Daar schrikken ze van, want dat doe je thuis ook niet. Ze lopen eerder met je mee als je gewoon vooruitkijkt.’

Doekele is al 50 jaar dierenarts. Hij was altijd al gefascineerd door biologie en medicijnen en vond het leuk dat je als dierenarts niet alleen kunt dénken maar ook kunt doén. Zo vindt hij het leukste onderdeel van zijn vak complexe operaties. ‘Kleine botoperaties waardoor een dier ineens weer mobiel wordt, bijvoorbeeld.’

Een groot deel van de gezondheidsproblemen van dieren komt door hun voeding. Doekele ziet papegaaien die alleen maar zaadjes krijgen of konijnen met doorgegroeide olifantstanden omdat ze te zacht voedsel krijgen. Doekele: ‘Als je dan uitlegt dat gezonde voeding heel belangrijk is, zie je dat mensen zich realiseren dat dat natuurlijk ook geldt voor henzélf.’ Baasjes moeten soms ook leren niet te véél te voeren. ‘Ik vertel mensen dat als hun huisdier zeurt, ze niet altijd eten moeten toestoppen, maar ook even aandacht kunnen geven of kunnen gaan wandelen.’

Doekele begon met een praktijk aan huis, waar ook zijn eigen Duitse herder eens langskwam.  ‘Hij sprong op de behandeltafel en stak piepend zijn pootje uit’, vertelt Doekele lachend. ‘Hij was door een wesp gestoken. Ik viste de angel eruit en hij sprong er weer vandoor. Dat was echt een compleet zelfstandig consult.’ Dochter Florence, inmiddels praktijkmanager van de kliniek, maakte het beroep zo ook van jongs af aan mee. Toen zij vier was mocht ze al eens helpen bij een castratie, met het vasthouden van de staart. 

Ze kan zich nog een geit in de wachtkamer herinneren en de keer dat iemand aankwam met een boa constrictor in een zak. ‘Dat waren volgens mij gewoon gifslangen hoor’, zegt Doekele. Gewóón gifslangen? ‘Nou ja, die houdt het baasje dan zelf vast.’ In het begin werd Doekele nog regelmatig gebeten door een hond of een kat, maar hij is in de loop der jaren handiger geworden in inschatten wat wel en niet kan. ‘Laatst was hier een hittemetit van een kat. Heel lief, maar ze begon bij elke aanraking zó te trillen. Dan geven we haar een kort roesje voordat we bloed afnemen.’

Sinds corona hebben meer mensen een huisdier. Zo ook bijzondere rasdieren, met helaas bijzondere problemen. Laatst was er een fluffig wit hondje met zulk lang haar voor zijn ogen dat hij bijna niet kon zien. Toen Doekele een knipbeurt suggereerde, vroeg het baasje: ‘Maar hoe doen ze dat dan in de natuur?’ Doekele lacht er nu om, maar vindt het eigenlijk heel zorgelijk. ‘Mensen beseffen niet dat wíj dieren zo maken omdat we dat mooi vinden.’ 

De extreem kortsnuitige katten die vaak moeite hebben met ademen en eten, ziet Doekele gelukkig niet vaak meer. Er is vanuit de overheid ook steeds meer aandacht voor. Doekele: ‘Zoals extreem kortsnuitige honden met bijna permanente migraine.’ Ondertussen begrijpen baasjes tegenwoordig vaker het belang van voeding en tandzorg. ‘Soms vinden baasjes dat overdreven. Ze denken dat het iets esthetisch is. Wij zeggen dan dat tandenpoetsen echt nodig is, in elk geval met de ógen. Kijk af en toe in die bek.’