Een ode aan de rare vrouw III: Elaine Hakkaart (24), de allerslechtste tradwife ooit

Beeld en tekst: Iris Lam

Voor deel drie van mijn serie interview ik Elaine Hakkaart, Molly in Tradwives de Musical. 

Ik moet erg lachen om de drie tradwives in hun vilten kokerrokken, die met zoetgevooisde zangstemmen de absurditeit van het tradwife-gedachtegoed op ironische wijze ten tonele brengen. De liedjes zijn op een Disney-achtige manier catchy, in de choreografie brengen ze de decorstukken – alledaagse objecten – tot leven (de dienstbaarheid waarmee ze plastic krukjes tijdens het zingen aan elkaar doorgeven past helemaal in het thema) en uit de grappen en het jargon is op te maken dat ze zich écht in het onderwerp hebben verdiept. Heel knap, voor drie vrouwen! 

Mijn favoriete zin uit de musical: ‘‘Wat een heerlijke ochtend! Ik heb al vier van mijn kinderen de borst gegeven! Ik ben helemaal leeggezogen, maar ik sta zó in mijn kracht!’ 

Iris: jullie stuk op Oerol duurt een half uur, en volgend jaar gaan jullie toeren met een langere variant. Wat kunnen we verwachten? 

Elaine: Een half uur is eigenlijk te kort voor het verhaal dat we willen vertellen, de stappen die we maakten in het plot waren daarom een beetje van de hak op de tak. In het langere stuk willen we de personages meer uitdiepen en de echtgenoten een grotere rol laten spelen. Bovendien valt nog zoveel meer te vertellen over het thema: zo komt er een gender-reveal party en een ironisch stuk over het fenomeen papadag.

Ik vraag Elaine of ze een beetje raar is. Lachend vertelt ze dat haar twee tegenspelers, Judith Boesen en Sterre Verschoor, unaniem zijn over wie van hen drie de raarste is.

Elaine: ‘Ik zou de allerslechtste tradwife ooit zijn. Ik heb weleens heel lang met mijn neus boven een pan gestaan, me de hele tijd afvragend waarom het eten maar niet warm werd, totdat mijn huisgenoot naar beneden kwam gestormd omdat het hele huis naar gas rook. Het was al die tijd niet één keer in me opgekomen dat ik het vuur aan moest doen. Ik kan echt niet huishouden. Ik kan niet eens een tafel afnemen.’ 

Iris: Dus jij bent eigenlijk het tegenovergestelde van een tradwife? 

Elaine: Dat zou je wel kunnen zeggen.

Iris: Is een tradwife het tegenovergestelde van een rare vrouw? Of meer een subcategorie onder de rare vrouwen? 

Elaine: Leuke vraag.

Iris: Dank je.

Eliane: Als je dit aan een tradwife zelf zou vragen, zou ze antwoorden dat zij normaal is. Tradwives geloven dat kinderen baren, het huishouden doen, en onderdanig en gedwee het gehoorzamen van een man de natuurlijke rol is van iedere vrouw. Maar in de huidige maatschappij is dit gedachtegoed natuurlijk niet de norm, gelukkig. De tradwife is een uitzondering, een extreem fenomeen, en in die zin een ‘rare vrouw’. Wat ook raar is aan de tradwives op sociale media: ze verkondigen dat vrouwen geen baan zouden moeten willen, maar ondertussen verdienen ze grof geld met hun werk als influencers. Dat is natuurlijk hartstikke hypocriet. En gevaarlijk. 

Iris: Wat maakt het precies gevaarlijk? 

Elaine: De invloed op jonge meisjes is gevaarlijk. Die zijn op zoek naar houvast in deze chaotische wereld van ongelijkheid, genocide en klimaatcrisis. Het leven als tradwife biedt heel duidelijke kaders: als je maar een geslaagde moeder en huisvrouw bent, dan komt het allemaal wel goed. Ik kan me wel verplaatsen in de aantrekkingskracht hiervan, omdat je het als vrouw in deze maatschappij toch nooit goed kan doen. Als je werkt, ben je een slechte moeder, als je niet werkt, ben je niet ambitieus genoeg. En zoals overal in de rechts-extremistische hoek verheerlijken tradwives een fictief verleden, met traditionele rolpatronen die uiteindelijk leiden tot de onderdrukking van vrouwen en een eenzijdige, knellende rol voor de man. Iedereen is slachtoffer van zo’n systeem.

Tot slot hebben Elaine en ik het over wat haar specifiek tot een rare vrouw maakt, zoals opmerkelijke eetgewoontes en een verzameling dierenpantoffels. Daarover zal ik niet verder uitweiden, want dit stuk is al een beetje te lang. 

Ik raad iedereen aan om Tradwives de Musical te gaan zien. Op 29 mei 2026 is de première in het oude Luxortheater in Rotterdam. De rest van de speellijst kunt je vinden op www.clubsatelliet.nl.