Tekst: Anne Marijn Voorhorst
Beeld: Marleen Annema, Oerol beeldredactie, Luc Hoogenstein (coverbeeld)
Anne Marijn doet verslag van haar ervaringen als nieuweling op Oerol. Deze keer: wat als je, als beginner, eens geen zin hebt om je aan te passen aan je nieuwe omgeving? Ze licht de punkers van Oerol en het eiland uit.
Nieuw zijn betekent vaak: extra goed je best doen. Je aanpassen aan de context waarin je bent beland. Continu je alien-voelsprieten aanzetten terwijl je probeert te snappen wat er om je heen gebeurt. Heel hard je best doen om goed begrepen te worden. Best vermoeiend, toch? Vandaag neem ik een punk-attitude aan, ga ik schreeuwen en vooral niet vriendelijk lachen. Verlossing! Ik zoek inspiratie bij een aantal andere wezens op het festival.
1. Muziek: Muovipussi
Schreeuwen op de Deining
Deze Finse elektronische band stond op een broeierige woensdagmiddag op de Deining. De frontvrouw schreeuwde de longen uit haar lijf en ik deed mee. Ik ben wild door de menigte van grinnikende bierdrinkers gerend! Ben dingen omver gaan lopen! De vloer en omliggende duinen trilden!
Ondanks haar weinig behagende maar wel zeer bevrijdende gezang, sprak de Finse frontvrouw het publiek ‘gewoon’ aan in het Nederlands: ‘Wij zijn Muovipussi en dat betekent “plastic zakje”.’ Hierna wist haar achtergrondzangeres de punk-attitude weer aan te vullen door op de meest ongemakkelijke momenten te grinniken en andere, niet te plaatsen, geluiden uit te stoten. Grrrr!
2. Rellende Terschellinger natuur
Boswachter Remi Hougée vertelt me dat er zich ook muitende wezens van een ander kaliber op het eiland bevinden. In de planning stond dat de container van Boukje Schweigman en Johannes Bellinkx in het veld achter de Elvisplak zou komen te staan, maar daar staken broedende scholeksters een stokje voor, waardoor deze nu op de aangrenzende parkeerplaats is geplaatst. Scholeksters worden door Terschellingers ook wel ‘bonte piet’ genoemd. Ze zien er mega-radicaal uit met hun lange oranje snavel en zwart-witte veren, en je komt ze overal druk schreeuwend (‘tepietepietepiet’) tegen.
Ook de oeverzwaluwen blijken punkers – ze tolereren geen anderen. Ze maken gangen in het duinzand, als holletjes. Een paar weken voordat Oerol van start ging, constateerde Staatsbosbeheer dat ze zich, vet asociaal zonder vergunning aan te vragen, weer eens in ‘het dynamische duingebied’ hadden genesteld. Moest er weer iets verplaatst worden.
Andere terugkerende soorten die de plannen nog weleens in de war willen schoppen zijn de rugstreeppad, de dennenorchis en kleine keverorchis. Bij de installatie Blobs bleken ze een boom ingepikt te hebben, waardoor kunstenaar Charlie Holper haar werkgebied moest aanpassen. Toch jammer dat onaangepast gedrag er vaak toe leidt dat anderen zich aan jou moeten aanpassen. Een kwestie van je aanpassen of aangepast worden, nietwaar?
3. Muziek/performance: Bert Scholten – Hond Geworden
Grillige zingzeggende zang
Bert heeft een DIY-mentaliteit en maakt elektronische muziek die zich weinig aantrekt van muzikale conventies. Hij zingt bijvoorbeeld niet over hartzeer, (of toch wel: ‘de hond is trouw, maar toch kan ik niet zeggen dat ik van je hou’) maar over houten speculaasplanken. Dit doet hij deels in een ‘zingzeggende’ zangstem. In zijn nummer Stap Je Terug roept hij: ‘Hoe werkt het eigenlijk, terwijl je je stap zet?’. Oftewel de punkboodschap: al doende leert men. Ook uit zijn woordgebruik spreekt een zekere anti-houding: broodlichamen, duivekater, ossebeen, kraagplooitjes. Beluister ook zijn album Hond Geworden.
Advertentie