Alles is nieuw! Een interview met Nathalie Flintrop van het Ragazze Quartet

AMV: Dit is je eerste keer op Oerol én je bent nieuw binnen het Ragazze Quartet. Laten we beginnen met Oerol: wat is je eerste indruk van het festival en hoe ervaar je het hier op het eiland?

NF: Tot afgelopen vrijdag hebben we alleen maar keihard gewerkt; toen was het festival nog niet begonnen en zaten we echt in onze eigen bubbel.

Intermezzo: er valt een dennenappel op de container – ploink. 

NF: Dit gebeurt af en toe. We zijn soms bang dat ze op onze instrumenten vallen, maar dat is gelukkig nog niet voorgevallen.

Maar om op je vraag terug te komen: het is nu nog maar zondag, dus we hebben nog veel voorstellingen te gaan en er is op het festival veel te zien. Het is eigenlijk wel een grappig contrast: je komt naar een eiland voor de rust en de kunst, en dan raak je toch ook overweldigd door de drukte van het festival.

Gister dacht ik – ik ga even een ijsje eten in West, maar ik schrok echt van de levendigheid daar. Je raakt gauw gewend aan de rust en stilte van de natuur, zeker hier. Daarnaast ben ik ook zwanger [nieuw leven! – red.] dus merk ik dat ik sneller moe ben. Op dit moment probeer ik dus vooral nog een beetje te landen. Zodra ik in de routine zit van onze eigen voorstelling, ga ik stilaan bekijken wat ik kan meekrijgen van het festival. Voor When did you leave van Via Berlin heb ik alvast een ticket.

AMV: En heb je al eerder om half elf ’s avonds in een bos opgetreden?

NF: Héél vaak [lacht]. Nee, ook dat doe ik voor het eerst. We proberen in de voorstelling ook te spelen met de locatie. De voorstelling begint met een uitgespreide opstelling en dan zijn we nog niet zichtbaar voor het publiek. Ook schemert het op dat moment. Er is tijd voor het publiek om even stil te staan: waar ben ik, wat zie ik, wat hoor ik? Het is heel bijzonder om dat hier te kunnen doen. Na de zomer gaan we deze voorstelling ook naar de zalen brengen.

AMV: Sinds wanneer zit je precies bij het ensemble?

NF: Sinds november 2024. We zijn ongeveer een half jaar daarvoor begonnen met samenspelen, om te zien of het een match was. Het Ragazze is een heel veelzijdig kwartet, dus je kunt na één project nog niet echt weten hoe het is. We hebben goed de tijd genomen om aan elkaar te wennen.

AMV: Ieder project van het Ragazze Quartet heeft inderdaad een behoorlijk andere insteek. Is dat iets wat jou direct aansprak, had je al een theaterachtergrond?

NF: Ik heb niet per se een achtergrond in het theater, want ik ben afgestudeerd aan een klassieke cello-opleiding in Amsterdam – afgelopen september pas (ook nieuw! – red.). Al kun je daar best je eigen pad volgen, toch was het niet zo dat ik me al op theater richtte. Wel stond ik er zeker voor open, zo heb ik eens een voorstelling gemaakt met theaterregisseur Ria Marks voor de Cello Biënnale. Toen vond ik het al heel leuk om zelf veel in te brengen, en om na te denken over het tot uitdrukking brengen van een bepaald idee. 

AMV: De drie andere leden spelen al lang in het Ragazze Quartet. Hoe ervaar je deze samenwerking? Word je aan de hand genomen door collega’s die al door de wol geverfd zijn, of vinden ze het fijn dat jij een frisse wind meebrengt?

NF: Op dit moment raak ik soms nog overweldigd door alle nieuwigheden – het is een snel rijdende trein. Het zakelijk team van Ragazze werkt hard om alles voor elkaar te krijgen. Er zijn honderden lijntjes die continu uitstaan naar nieuwe projecten en samenwerkingen. Zelfs nu, na ruim een half jaar, gebeuren er veel nieuwe dingen. Op muzikaal vlak merk ik natuurlijk ook dat de leden van het kwartet supergoed op elkaar zijn ingespeeld. Maar we vinden onze weg daar zeker wel in.

AMV: Hoe gaat dat in zijn werk?

NF: Vooral veel spelen, maar we voeren ook gesprekken over onze instrumenten; de snaren die we gebruiken en hoe deze matchen. En over onze speeltechniek – wat zijn de verschillen, en hoe kunnen we die eventueel dichter bij elkaar brengen? Of willen we ze juist omarmen?

Ik heb onlangs, als nieuw lid, zelf ook een programma samengesteld. Dat wordt een programma met onder andere het Voces Intimae Strijkkwartet van Sibelius. Ragazze had dat stuk nog nooit gespeeld, en dat is wel bijzonder, want het gebeurt niet zo vaak dat er dingen zijn die voor ons allevier nieuw zijn. Er zit een mooi stuk van componiste Kaija Saariaho bij, waarvan we ook een fragment hebben verwerkt in deze Oerol-voorstelling.

AMV: Staan er nog andere nieuwigheden op de horizon?

NF: Tijdens mijn zwangerschapsverlof ga ik voor het eerst op darmsnaren spelen. Vroeger werden alle cellosnaren gemaakt van darmen, en die vragen om een heel andere manier van spelen. Daar kan ik binnenkort dus voor het eerst mee experimenteren.

*

Benieuwd naar deze voorstelling? Check https://oerol.nl/programma/memories-of-trees/

Advertentie