Tekst Dan Afrifa, beeld Naydiënne Bonicafio
In The Descent van Tamar Blom zien we hoe een levensgrote zwarte doos zichzelf twee meter de grond in graaft. Het symboliseert hoe we als mensen van de natuur nemen zonder er iets voor terug te geven, en de gevolgen passief aanzien. Een column van Dan Afrifa.
Vliegtuigen worden niet gemaakt van hetzelfde materiaal als zwarte dozen, omdat ze dan te zwaar zouden zijn om te vliegen. De aarde blijft wel zweven, en valt niet zomaar. Door God? Wij mensen zijn op deze kolos gekomen toen deze al in harmonie zweefde, en onze simpele taak was om ervoor te zorgen dat hij in de lucht bleef.
Nu lijkt het alsof we haast hebben om neer te storten. We graven bodemschatten uit de grond om op te stoken, om hoger op te stijgen naar een hemel die we schijnbaar pas bereiken als we onze leefwereld hebben gezuiverd van alle berken en eiken.
Het laatste Bijbelboek, Openbaring, leert ons over de Dag des oordeels. De dag waarop God met zijn hemelse rijk neerdaalt op aarde en degenen straft die het rentmeesterschap schenden: de taak om de aarde en al het leven erop te koesteren en te verzorgen. Zij worden door de grond heen naar de hel gedrukt.
Maar hebben wij dat werkelijk verdiend? Misschien kunnen we niets doen aan het lot dat we met onze levensstijl tegemoet gaan. Hoe kunnen wij in hemelsnaam iets in de lucht houden dat niet door ons eigen kunnen is opgestegen? Millennia aan leermeesters en wetenschap, filosofie en natuurkunde hebben ons alleen dichter bij de ondergang gebracht.
Misschien zijn we belast met een te zware taak. Was het überhaupt wel onze taak? Wellicht hebben de religieuze boeken van toen en de klimaatalarmisten van nu het mis, en is ons doel niet om te zorgen voor een gezonde planeet voor toekomstige generaties. Misschien zijn wij gewoon de Zwarte Dood voor de wereld, een plaag.
Misschien is dát wat het laatste Bijbelboek ons openbaart. Dat de dag des oordeels aanbreekt wanneer wij dit oordeel over onszelf vellen en ernaar handelen. Dat we gaan denken vanuit onze destructieve aard, en beseffen dat we niets anders kunnen dan niets meer doen: onszelf versterven om de wereld te redden. Het zand in te zakken terwijl we onder een strakblauwe lucht zitten in een bos op Terschelling, op vergeeld gras met zwarte matjes onder onze billen, de blikken gericht op een onzichtbare performer in een manshoge zwarte doos die zichzelf steeds dieper in de grond graaft.
The Descent van Tamar Blom is dagelijks te bezoeken tussen 11.00 en 17.00 uur (15. De Nollekes Zuid).