Op een wat druilerige zondag in oktober 2003 won Maarten Lafeber het Dutch Open.
Lafeber blikt met zijn vrouw Kim en zijn ouders terug op die prachtige én emotionele dag.
Maarten Lafeber was 29 jaar toen hij in 2003 op de Hilversumsche Golfclub het Dutch Open won. 56 jaar na de zege van Joop Rühl op de Eindhovensche eindelijk weer een Nederlandse winnaar. Lafeber begon de laatste ronde met een slag achterstand op de Deen Sören Hansen. Op Youtube staat een filmpje van ruim vijf minuten met wat beelden van de ontknoping, de prijsuitreiking en een kort interview met Lafeber. In het dit voorjaar geopende nieuwe clubhuis van de Hilversumsche gaan we die beelden met Lafeber bekijken. Zijn vrouw Kim en hun drie zonen Guus, Louis en Tony en de ouders van Lafeber, Erik en Margit, zijn er ook bij.
Het filmpje begint met de tweede slag van Lafeber op hole 18, een par-5, hij staat dan aan de leiding met een slag voorsprong op Sören Hansen. ‘Ik ging voor birdie want ik rekende erop dat Sören eagle zou maken. Ik had 193 meter naar de pin en sloeg een ijzer-4. Ik wilde een draw slaan, maar op het laatste moment pushte ik die bal iets en eindigde ik rechts net voor de green. Met de vlag links wilde ik in ieder geval niet links missen.’
De NOS zond het Dutch Open in 2003 uit met commentaar van Jan Kees van der Velden en Eddy Poelman. Van der Velden na de slag van Lafeber: `Niet perfect, maar zeker ook niet slecht. Het hangt er nu helemaal vanaf wat Hansen doet, Lafeber geeft zichzelf in ieder geval een kans op birdie.’
Van net buiten de green, een meter of dertien van de vlag, besluit Lafeber te putten. Als de bal een kleine meter voor de hole eindigt zegt Lafebers oudste zoon Guus, gekleed in een trui met Ryder Cup-logo: ‘Slechte putt.’ Lafeber lachend: ‘Die putt was uphill en het had geregend, de greens waren langzaam, daarom hield ik ‘m te kort.’
Vader Erik: ‘En er stond zeker helemaal geen druk op die putt…’
Lafeber: ‘Gek genoeg was ik op dat moment helemaal niet zenuwachtig. Pas toen Sören zijn putt voor birdie had gemist werd ik heel erg nerveus. Ik had van korte afstand twee putts voor de winst maar ik wist niet meer hoe ik de bal in de hole moest krijgen'.
Lafeber mist de putt voor birdie. ‘Die eerste putt boeide me ook helemaal niet meer, ik wist dat ik had gewonnen.’
Als Lafeber de bal vervolgens van een paar centimeter afstand in de hole tikt zegt commentator Eddy Poelman: ‘Maarten Lafeber wint de 84steDutch Open en is eindelijk toegetreden tot de rijen van toernooiwinnaars op de Europese Tour.’
Lafeber steekt beide armen in de lucht maar hij reageert vrij ingetogen.
Kim Lafeber: ‘Zo is Maarten, heel uitbundig en emotioneel reageren op zo’n moment zit gewoon niet in hem.’
Lafeber: ‘Het moest op dat moment ook gewoon nog tot me doodringen dat ik het Dutch Open had gewonnen. Toen ik de green afliep zag ik Michiel (Michiel Floris, Lafebers manager) en die was nogal geëmotioneerd. Wat is er met jou aan de hand? dacht ik.’
Moeder Margit: ‘Maarten heeft meer het karakter van mijn man dan dat van mij. Kijk jongens, daar komt oma in beeld.’ (Lafeber wordt aan de rand van de green omhelsd door zijn zichtbaar geëmotioneerde moeder).
Lafeber: ‘Joost (Luiten) gaat als hij wint tot diep in de nacht de kroeg in en viert feest, ik ben die zondagavond met mijn familie en vrienden rustig gaan eten in een restaurant, dat is een karakterverschil.’
Kim: ‘Je was ook helemaal op. De nacht voor die laatste ronde hebben we niet heel goed geslapen want er liepen muizen in ons appartement en de buren hadden een huilbaby. Op een gegeven moment hebben we het matras gepakt en zijn we in de woonkamer gaan liggen.’
Lafeber: ‘Ik heb nog best goed geslapen, ik was na zaterdag al te moe om over die muizen in te zitten.’
Bella Vista
Lafeber bleef na een laatste ronde in 67 slagen Hansen en de Zweed Mathias Grönberg een slag voor. Hij was al vaak dichtbij een overwinning geweest, in zijn 137stetoernooi op de European Tour was het eindelijk raak.
Op de green wordt Lafeber gefeliciteerd door Robbie van Erven Dorens, in 2003 voor het laatst promotor en toernooidirecteur van het Dutch Open.
Lafeber: ‘Robbie was captain toen ik in oranje speelde en hij heeft daarna ook veel voor mij gedaan, bijzonder om te winnen toen hij nog toernooidirecteur was. Robbie heeft zo veel betekend voor golf in Nederland en het Open, dat moet niet onderschat worden. Hij haalde internationale topspelers naar het Open maar hij zorgde ook extreem goed voor de Nederlanders, de pro’s en zeker ook de amateurs.’
Kim: ‘Robbie was de godfather van het Nederlandse golf, hij wilde zo graag dat de Nederlanders goed speelden.’
Nadat Lafeber de beker heeft gekregen van Willem Maris, de toenmalige president van de NGF, wordt hij geïnterviewd door Toine van Peperstraten. ‘Maarten, als je dan toch ergens moet winnen, dan maar gelijk hier hè?’
Lafeber: ‘Ja, ongelooflijk, ik ben zo ontzettend blij. Het zal waarschijnlijk een van mijn moeilijkste zijn om te winnen, in eigen land. Je wilt natuurlijk zo graag en ik speelde goed de laatste maanden en heb veel kansen gehad en gewoon net niet de laatste dag, en mensen gaan dan zeggen ja hij kan het niet volhouden, dit was een hele zware maar dit is een droom die uitkomt.’
’s Avonds wordt de overwinning gevierd in een Italiaans restaurant in Amsterdam, Bella Vista.
Kim: ‘Maarten kwam daar vaak met Michiel. Vanaf de Hilversumsche belde ik Bella Vista met de vraag of we met achttien man terecht konden. Er was eigenlijk geen plek, maar toen ik vertelde dat Maarten het Dutch Open had gewonnen zeiden ze meteen: kom maar, we gaan het regelen. Ze hebben van alles aan de kant geschoven en het was een prachtige avond.’
Margit: ‘Wat ik heel bijzonder vond is dat je het Rolex-horloge dat je bij de prijsuitreiking had gekregen aan je vader gaf, dat was zo fantastisch voor Erik.’
Erik: ‘Dat was wel een emotioneel moment ja. Ik heb dat horloge sindsdien iedere dag gedragen.’
Lafeber: ‘Je ouders zijn heel belangrijk als je iets wilt bereiken in topsport, zij creëren het platform waardoor je het allemaal kunt doen. Ik had al vrij snel na de prijsuitreiking bedacht dat ik mijn vader het horloge zou geven. Ik heb de beker als herinnering, met dat horloge zou mijn vader iedere keer als hij er op kijkt aan mijn overwinning denken.’
Erik: ‘Toen je het horloge gaf heb je ook nog wat gezegd.’
Lafeber: ‘Ik heb iedereen die er bij was bedankt voor de steun, mijn ouders, mijn schoonouders, mijn manager Michiel, mijn drie beste vrienden die ook mee waren, mijn zus en Kim natuurlijk. Je moet als topgolfer behoorlijk egoïstisch zijn en de mensen in je naaste omgeving offeren veel voor je op. Anderen moeten in jouw slipstream mee omdat jij je dromen wilt waarmaken.’
Kim: ‘Je moet samen hetzelfde doel voor ogen hebben en accepteren dat de één veel meer op de voorgrond is. Ik heb daar nooit moeite mee gehad, het is een bewuste keuze geweest. Wat wel heeft gescheeld is dat zelf ook een fanatiek golfer was, ik wilde Maarten dat podium heel graag geven. Als ik een man had getroffen met een kantoorbaan was het heel anders geweest.’
Lafeber: ‘Jij werkte in die tijd nog gewoon.’
Kim: ‘Ja, maar mijn werk was al wel minder belangrijk. Het draaide om jouw doelen.’
Margit: ‘Toen jij stopte met werken en met Maarten ging meereizen hebben jullie toch een gouden tijd gehad?’
Kim: Ja, dat is ook zo. Maarten wilde graag dat ik mee ging naar de toernooien maar mijn vader zei: allemaal leuk en aardig, maar dan gaat er wel eerst een trouwring om die vinger, dan pas gaat mijn dochter meereizen. Maarten zei toen: als Kim mee gaat reizen leren we elkaar pas echt goed kennen, dan weten we of we willen trouwen. Mijn vader wilde daar niets van weten, die zei: zo werkt het niet jongen. Ik kom ook uit een klassiek gezin.’
Lafeber: ‘Kort daarna overleed jouw vader.’
Kim: ‘Toen mijn vader in 2004 overleed zei mijn moeder: ga voor de liefde, als je met Maarten wilt meereizen moet je dat gewoon doen. Tijdens het Dutch Open was mijn vader al flink ziek. Zondag is hij na negen holes in het clubhuis gaan zitten, maar hij heeft de overwinning van Maarten gelukkig nog wel meegemaakt.’
Vier dagen na de overwinning op de Hilversumsche sloeg Lafeber al weer af in de Mallorca Classic.
‘Toen ik die dinsdag aankwam in Mallorca dacht ik: wat doe ik hier eigenlijk? ik was nog doodmoe. Maar ik stond met één been in de Seve Trophy (Lafeber zou zich kwalificeren voor die wedstrijd tussen Europa en Groot-Brittannië-Ierland), daarom wilde ik spelen. Achteraf had ik misschien langer van de overwinning in het Dutch Open moeten genieten, maar als topgolfer ben je meteen weer bezig met je volgende doel.’
Kim: ‘Ik denk dat het ook goed is dat je gewoon doorspeelt. Iemand die op zijn werk iets goeds heeft gedaan, gaat de volgende dag toch ook gewoon weer werken. Ik denk niet dat je er een te big deal van moet maken als je wint. Ik had het heel raar gevonden als Maarten niet naar Mallorca was gegaan, dat zou niet bij hem passen.’
Lafeber: ‘Toernooien spelen is het mooiste wat er is, dat vond ik toen en nu nog steeds krijg ik er adrenaline van. Daarom wil ik nog lang niet stoppen. Ik werk nu echt toe naar het KLM Open. Ik ben fysiek niet top, blijf af en toe last houden van mijn rug, maar ik heb heel vaak met pijn gespeeld. Ik wil er echt bij zijn in het honderdste KLM Open, ook omdat de kinderen komen kijken.’
Kim: ‘Donderdag en vrijdag moeten ze gewoon naar school hoor, ja echt, dat vind ik belangrijk. Een extra reden om het weekend te halen Maarten.’
Lafeber is inmiddels 44 jaar en in de herfst van een fraaie carrière. Is de winst in het KLM Open het hoogtepunt?
Lafeber: ‘Ik heb vijftien jaar achtereen op de European Tour gespeeld, dat is iets waar ik ook heel trots op ben. Ieder jaar zag je heel goede spelers van de Tour wegvallen, ik heb me al die jaren weten te handhaven.’
Erik: ‘Ik heb de tweede plaats op Loch Lomond (Schots Open) in 2005 ook als heel bijzonder ervaren, daar speelde je zó goed.’
Lafeber: ‘In dat Schots Open speelde ik beter dan in 2003 op Hilversum, de tegenstand was veel groter met allemaal wereldtoppers.’
Margit: ‘Het mooie was dat je de week erna ook het Brits Open kon spelen, hadden je vader en ik weer een mooi uitje. Als familie hebben we veel mooie dingen beleefd dankzij Maartens golf.’
Kim: ‘Het is ook een heel intensief leven, je steunt elkaar in voor- en tegenspoed. Iedereen heeft een mening over Maarten, dat is niet altijd makkelijk maar het hoort er bij.’
Erik: ‘Als het goed gaat is het leuk, als het slecht gaat is het een stuk minder leuk. Ik heb vaak genoeg gedacht: was hij maar advocaat of iets geworden. Met een bekende golfer als zoon is het leven een stuk onrustiger. Of je het wilt of niet, je wordt voortdurend met het werk van je kind geconfronteerd. Zeker als je zoals ik zelf ook een fervent golfer bent.’
Lafeber: ‘Maar jullie hebben mij wel altijd heel erg gesteund. Ik was geen uitblinker op school, jullie zeiden doe wat je leuk vindt en als je ergens goed in bent ga er dan vol voor.’
Kim: ‘Jouw ouders zagen dat jij een enorme passie had voor golf en niet voor school…’
Erik: ‘Als ouders wil je het beste voor je kinderen. Maarten heeft het heel goed gedaan, maar in mijn achterhoofd zit toch ook altijd de gedachte dat er nog meer had ingezeten. Je zoekt ook naar oorzaken, heb ik het zelf wel goed gedaan, dat soort vragen blijf je houden. Maar ik ben heel trots op Maarten en de mooie dingen overheersen.’
Kim: ‘Het Dutch Open winnen, Maarten zei altijd dat hij dat wilde.’
Lafeber: ‘Vanwege de emoties is het Dutch Open heel zwaar, alle mensen die dicht bij je staan zijn er bij, je wilt zo graag goed spelen en als je dan wint is dat heel speciaal. Als ik moet kiezen is Hilversum 2003 zeker het hoogtepunt in mijn carrière.’