‘Det veld lik d’r al langere tied sjóm bie’. Nag mer weinig luuj kènne ’t waord sjóm, laot sjtaon det ’t nag gebroek waert. Sjóm kump oet ‘t Vroegnieuwnederlands (1500-1700) en waar bekènd as ‘schom, schomme’. De beteikenis waar ‘onbegroeid, weinig vruchtbaar stuk land’. Later verangerde de beteikenis in ós lokale modertaal in ’n rumer begrip ‘braakliggend, niet bebouwd, onbewerkt land’. In lokale Limburgse waordebeuk is sjóm has neet truuk te vinje. In ’t Tegels waordebook sjteit ’t waal besjreve: sjóm (bw.) braak: uitsluitend in verbinding met het werkwoord ‘ligke’. ‘Det sjtök lank lik al dreej jaor sjóm.’ (verouderd). Men gebruikt hiervoor ook wel eens ‘sjtóm’. Dit is niet juist te achten. Euver de grens in Pruses woort sjóm ouch as zelfsjtenjig naamwaord gebroek ‘der Schomm of der Schumm’. “Ich lott mie Longk (landj) in de Schomm ligke”.