EVA MARIA CAYANAN

‘Een aantal jaar geleden zag ik tijdens een veldbezoek een meisje het spel Piko spelen, een Filipijnse variant van hinkelen. Niets bijzonders zou je zeggen. Een meisje van 11 dat samen met haar vriendinnen een spelletje speelt. Alleen kon haar gekleurde jurk haar zwangere buik niet verhullen. Ik schrok van die aanblik, al helemaal toen ik later hoorde dat ze het slachtoffer was van seksueel misbruik. Ik wist natuurlijk wel dat dit soort misstanden gebeuren, maar het ook van zo dichtbij te zien schokte me en maakte me boos.

Niet lang daarna lag mijn neefje van amper 2 jaar oud in het ziekenhuis. Hij moest een operatie ondergaan waarbij hij een van zijn ogen zou verliezen. Een hartverscheurende situatie. De jonge arts die hem behandelde had echter totaal geen empathie voor de kleine jongen. Hij was zichtbaar geïrriteerd omdat mijn neefje huilde en was erg gehaast en roekeloos gedurende de behandeling. Weer schokte de situatie me en werd ik boos.

Waarom was er zo weinig begrip, mededogen of respect voor deze kinderen?

In mij wakkerden deze twee momenten een innerlijk vuur aan om me in te zetten voor kinderen en kinderrechten. Zodat ze vrij zijn van alle vormen van uitbuiting, misbruik en schade en zo van hun kindertijd kunnen genieten. Het is mijn professionele passie geworden en gebleven, ik geloof echt heilig dat we een verschil kunnen maken en daarmee is al een belangrijke stap gezet.

Ik ben in de loop der jaren meermaals getuige geweest van de immense veranderingen die we in het leven van een kind teweeg kunnen brengen. Kindereren die op straat hebben moeten leven, hongerig zijn, misbruikt werden of zijn uitgebuit wisten deze omstandigheden te overwinnen. Het bewijst hoe veerkrachtig ze zijn en hoe ze met de juiste ondersteuning in staat zijn om diepe dalen te overwinnen om zo een betere toekomst voor zichzelf uit te stippelen.